تجربه دیدن اخراجی های 2

دیشب بعد از مدتها سعادتی شد و در اینترنت گردیهام به یه لینگ داونلود از اخراجیهای دو برخوردم. گفتم هر چند که بالاخره فیلم دهنمکی معلومه چی می خواهد توش بگه ولی به دو دلیل ببینمش. یکی اینکه باید می دیدم این پرفروشترین فیلم بعد از انقلاب واقعا چی داشته که شده پر فروشترین. دوم اینکه بالاخره باید حرفهای مخالف رو هم شنید تا بشه درست در موردشون قضاوت کرد. این رو هم بگم که من در زمانی که آقای دهنمکی شلمچه رو در می آوردند هر هفته اون رو تهیه می کردم تا ببینیم چی تو مغر این جماعت هست.

وقتی داشتم این فیلم رو میدیدم واقعا خندیدم نه از لودگیهای اکبر عبدی یا امیر فضلی بلکه از دیالوگ بسیار ضعیف، پر ایراد و تناقض و شعاری فیلم، از جلوه های ویژه بچه گانه فیلم و از بازی گرفتنهای بسیار ضعیف تر از همه اونها. ولی وقتی فیلم تموم شد واقعا غصه ام گرفت. غصه ام گرفت که چرا این فیلم که هیچ یک از استانداردهای یک فیلم حتی متوسط رو هم نداشت شده پرفروشترین فیلم بعد از انقلاب. آیا این به خاطر اینه که آقای دهنمکی مجاز به زدن حرفهایی بوده که 30 سال هر کس دیگه ای خیلی کمتر از این حرفها رو می زد باید به هزار جا جواب پس میداد و مردم فقط عقده دیدن و شنیدن این حرفها رو داشتند؟ آیا به این دلیله که سینمای ایران انقدر بدبخت شده که مردم برای دیدن یک فیلم کمدی، واسه اخراجیها سر و دست شکستند؟ آیا این مردمی که رکورد شکنی جانانه ای برای اخراجیها به ثبت رسوندند و شدند دلیل عملکرد مثبت! فرهنگی! دولت نهم، همونهایی هستند که اون حماسه بزرک و جنیش سبز رو خلق کردند؟  و …

و اینکه آیا آقای دکتر! عباسی با این فیلم می خواستند به جنگ لاست و 24 برند!؟