نه کسی قانع شد نه …

چند روزه باز دلم گرفته. یعنی فکر می کنم همه دلشون گرفته باشه. از وقتی خبر پاره کردن عکس خمینی رو تو تلویزیون دیدم و بعدش اون همه حجم تبلیغات پشتش رو تقریبا همه مطمئنند که امروز و فرداست که حداقل موسوی رو بگیرند. همه میدونیم که این بحثها بهانست مثل کارنوال شادی عصر عاشورا. کسی یادش نرفته. فقط بعضیا خودشون رو زدند به اون راه. همونهایی که خاتمی 12 سال پیش بخشیدشون که مهرورزی یادشون بده الان دارند با خودش مهرورزی می کنند!!

اتفاقهای چند روز پیش رو، با خودم مرور می کنم. از 16 آذر. واسه ما که ایران نیستیم این برنامه ها احساس مخلوطی از شادی و غرور و ترس و ابهام داره. وقتی تند و تند وب سایتها رو چک می کنی منتظری عکسی ویدئویی چیزی بیاد رو وب تا ببینی دنیا دست کیه. آخر روز هم خوشحال می خوای بری خونه که با این خبر رو وب سایت فارس نیوز مواجه می شی «مجید توکلی از لیدرهای اعتشاشگران! در حالی که با لباس زنانه در حال فرار بود توسط مامورین شناسایی و دستگیر شد». خندت می گیره. عاقل اندر سفیه نگاشون می کنی بعد میری سراغ خبرای دیگه.

فردای 16 آذر روز دیگه ایه. نوبت ما خارج نشیناست که یه خرده فعال شیم و از انفعال دیروز خارج شیم. البته سیستم تبلیغاتی دولت هم حسابی به کار افتاده. چند تا عکس از مجید توکلی با حجاب کامل گذاشتند تو اینترنت و دارند روش مانور میدند. سیستم ضد تبلیعاتی ما هم به کار میوفته و بحث و نظر و بالا و پایین تا مسیح علینژاد پیشنهاد گذاشتن حجاب توسط مردها میده و در عرض شاید چند ساعت اینترنت پر میشه از عکس آقایون با حجاب طوری که دیگه سخته حتی خبر سایت فارس نیوز رو تو گوگل پیدا کنی. تمام شد به همین سادگی هر چی رشته کرده بودند به فنا رفت. یه پیروزی دیگه!

ولی نه! اونها بیشتر واسمون خواب دیدند. تو گیر و دار 16 آذر و اونهمه درگیری و بیا و برو فیلمبردار صدا و سیما یک عکس پاره از خمینی روی زمین پیدا کرده (اگه خوشبینانه نگاه کنیم و نگیم که خودش عکس رو پاره کرده)  و اونرو تو تلویزیون نشون میدن. البته تا اینجا کسی ندیده که عکس اصلا توسط کسی پاره شده باشه. وقتی عکس رو دستت میگیری میری تو جمعیت ممکنه از دستت بیفته و ناخواسته زیر پای جمعیت پاره بشه. بعد یک فیلم دیگری نشون داده میشه که من خودم یک هفته قبل از 16 آذر در اینترنت دیدم که حداکثر دونفر عکس  خمینی و خامنه ای را پاره میکنند و آتش می کشند. و مشخصا این فیلم در جمع اعتراض کننده ها نبوده. کما اینکه از این کارها بارها و بارها توسط تلویزیون سازمان مجاهدین انجام شده بود و کسی هم اعتراض نکرده بود.

تو این مدت که صدا و سیما و بقیه سیستم تبلیغاتی دولت دارند سناریوی جدیدشون رو برامون آماده می کنند اما، ما در گیر بحث دیگه ای هستیم. یک سری از دوستان موضع سر سختانه ای علیه کمپین حمایت از مجید توکلی (و البته مخالفت با حجاب اجباری) دارند و ما به عنوان مدافعین وظیفه خودمون می دونیم که قانعشون کنیم که این کمپین ضرر که نداشته هیچ خیلی هم سود داشته واسه جنبش ولی دوستان معتقدند که ما انرژی مون رو نباید سر این مسائل کوچیک و احیانا مبتذل تلف کنیم و باید به مسائل مهمتری بپردازیم.

به همین ترتیب دو روز انرژیمون صرف قانع کردن همدیگه رو چیزی که اصلا نیازی نبود همه قانع بشند تلف شد و یادمون رفت که این قضیه عکس خمینی چقدر میتونه مهم باشه. یادمون رفت چیزی که گذشته دیگه گذشته و باید آماده و هوشیار باشیم واسه اون چیزی که داره میاد. یادمون رفت که وقتی داری واسه برداشتن یک دیکتاتور مبارزه می کنی هر لحظه باید منتظر یک اتفاق جدید و غیر منتظره باشیم و یادمون رفت واسه هر کاری لزوما نباید همه مثل ما فکر کنند.